Ölüm, beyindeki tüm sisi siliverir bir anda; olanca gerçekliğiyle. Boğazda acı bir düğümlenme olur; gözlerde yaşlar, istemsizce akar. Durdurmaya çalıştıkça inadına daha da hızlanır. Birden anlamazsınız o kadar yaşın nereden geldiğini. Sanki bedeniniz, yaşam kaynağınız olan tüm suyu akıtıyordur gözlerinizden.
Bazen hiç tanımadığınız birisi için de ağlarsınız ama tanırsınız aslında. Eğer ağlıyorsanız; yabancı zannettiğiniz kişiyle tanışacak kadar bir zaman dilimi paylaşmışsınızdır. Belki bir filmdendir bu kişi, hayatının bir parçasını görürsünüz orada. Bir kitaptadır; okudukça kim olduğunu anladığınız. Gazete sayfalarındadır; hayat hikayesine günlerce şahitlik ettiğiniz. Bir şekilde tanırsınız artık, aranızda bir kıvılcım oluşmuştur.
Her zaman iyi olduğunu düşündüğümüz kişilere de ağlamayız üstelik. Bir çok insana kötülük yapmış, günahkar veya bizim yaşam tarzımıza uymayan birilerine de içimiz parçalanır bazen. Bunun sebebi; gerçekte, hiç kimsenin tamamen iyi veya kötü olmamasından da kaynaklıdır. Kötü dediğimiz kişinin, mutlaka iyi olan bir yanını görürüz ve bu üzülmemiz için bir nedendir. O dökülen göz yaşları, günahların ateşini söndüren tek şeydir belki de. Yaptığı iyiliğin bir karşılığıdır kim bilir... İnsanlık zincirinde yapılması gereken gizli bir görev de olabilir...
Bir daha görmeyeceğimizi düşündüğümüz bir kişiden ayrılırken de benzer hislerle ağlarız ama ölünün arkasından olduğu gibi değildir asla. Çünkü eğer nefes alıyorsak ve istersek, yeniden umut vardır görmek için istediğimizi. Eğer yaşıyorsak yanlışları düzeltmek, iyi şeyler yapmak, mutlu olmak, mutlu etmek için hep bir olasılığımız vardır. Ölüm ise her bir şansı alır elimizden. Belki tam da düzelmişken, tam da her şeyi yoluna koymaya başlamışken apansız kapatır olacakların kapısını. Artık bitmiştir hayaller. Geriye dönüş olamaz; yollar sona erer. Elinde yaptıklarınla kalakalırsın öylece. Günahların sevaba dönüşmeye can atarken, kirler temizlenmek için sıradayken, zaman senin için vaktini doldurmuştur. İşte tüm bu olanlaradır göz yaşları ve arkandan senin akıbetinde olan insanlar, senin yanın sıra kendilerine de ağlarlar aslında. Senin yaşantını gördükçe yüzlerine çarpan hatalarına, yanlışlarınadır onca hüzün. Tüm o içtenlikle ılık ılık dökülen yaşlar bir nebze de olsa temizler ruhlarını.
Ölüm geridekiler için bir derstir artık. Kalanlar için bir kurtulma, hayata yeni bir bakış, sahip oldukları zamanı en iyi şekilde değerlendirmek için bir fırsattır. Gözyaşı kaynağından bir pınar gibi tertemiz, saf ve coşkuyla yeşertir yeniden tüm iyi niyetleri. Eğer izin verirsek ruhumuzu iyileştirmesine, engel olursak boşa gitmesine, o zaman belki...belki huzura erişebiliriz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder