Mazide Kalan

Bir zamanlar sevmek vardı dedi annem. Sevmek! Sanki bir efsane, bir ütopya. İnsan neyi sevebilirdi ki? Düşüncesi bile anlamsız. Sevmek, güzeldi dedi annem. Güldüm...nasıl da manasız. Nesi güzeldi ki kendinden vazgeçmenin, sevgi uğruna acı çekmenin, her şeyini paylaşmanın, bir değil de bütün olmanın...nesi güzeldi? Sevmek, mutluluktu dedi annem. Dedim, hadi ordan. Mutluluk...kolay mıydı öyle! İnsan severek mutluluğu yakalayabilir miydi? Mutluluk, yıldızlar kadar uzakta; ne diyorsun sen! Sevmek, huzurdu dedi annem. Nasıl dedim, birden. Huzur...bu imkansızken. Aklım almıyor ne desen. Yoksa!...sevdin mi gerçekten? Evet, dedi annem. Sevdim! Duygularım yok olmamışken sevgisizlikten. Kör olmamışken gözlerim, hükmü geçmezken değersizliklerin. Bütünümü parçalamadan hemen önce sevdim.