Yaşamayı öğrenmekle başlar masal. Gözlerindeki dizginlenemez, efsunlanmış kıvılcım gider önce. Seni alev alev yakan, bir tutuştu mu külünü bile bırakmayan o parıltı, kor olur sükun içinde. Serseri omuzlarında manalar biriktikçe, güçlenir kasların ve kırılmaz bedenin. Duydukça en delisinden nameler, garipsemez olursun, yadırgamazsın. İncitmez artık ne sözler, ne cümleler, ne de çeşit çeşit kelimeler. Nihayet kavramaya başlarsın.
Yaşamayı öğrendikçe susarsın. Bilirsin ki, saçtığın her zehir seni yakar. Bilirsin ki, bilmeyen gibiydin bir zamanlar. Bilirsin ki, susmayı öğrenebilmek için verdiklerin heba edilemeyecek kadar kıymetlidir.
Susmayı öğrenmek, kavrulmuş bir yüreğin çığlığıdır. Çaresizliğin bitişi, esaretin sona erişidir.
Senin zannettiklerin teker teker gittiğinde ve gerçekten senin olanlara kavuştuğunda nihayet susmayı öğrenirsin.
